Nie wystarczy jedynie uczyć malucha i rozmawiać z nim. Sekret tego jak nauczyć dziecko mówić prawdę tkwi w obserwowaniu jego zachowania. To pozwoli Wam odkryć, co sprawia że pociecha kłamie i w jakich sytuacjach to robi. Pełne zrozumienie problemu sprawi, że będziecie w stanie go dokładnie przeanalizować. Chcę/nie chcę, lubię/nie lubię, podoba mi się/nie podoba mi się. Zamiast: jak mogłeś uderzyć brata, można powiedzieć: chcę, żebyście bawili się tak, by żadnemu z was nie działa się krzywda, bo nie chcę, żebyś bił brata. Zamiast: jesteś kłamcą, lepiej powiedzieć: chciałabym usłyszeć, jak to wyglądało z twojej Co jak reagować, gdy dziecko mówi: „Nie dam rady rozwiązać tego zadania”? Gdy dziecko chce zrobić coś ryzykownego/trudnego można powiedzieć: - „Cieszę się, że jesteś” Dowcipy o blondynkach - Najlepsze. Blondynki. Dowcipy o blondynkach - Najlepsze. Jada dwie blondynki na rowerze. Jedna nagle zsiada z roweru i majstruje. - Co ty robisz? - Mam za wysoko siodełko. Dlatego zrzucam powietrze z opon. Nagle druga odkręca kierownice i przykręca ją z tyłu. Dziecko, które nie mówi, myśli obrazami. Postrzega świat na poziomie konkretnym. Bez języka myślenie – czyli „proces odzwierciedlania ogólnych cech rzeczy i uświadamiania sobie związków zależności, zachodzących miedzy przedmiotami otaczającej nas rzeczywistości” – jest prymitywne i ubogie. Byłoby lepiej, gdyby rodzice odpowiedzieli: „Jesteś zły na mnie, ponieważ ci tego zabroniłem. Rozumiem twój gniew, ale nie zmienię zdania”. Dlaczego? Dziecko nie ma jeszcze wystarczającego słownictwa, żeby wyrazić swoje rozczarowanie inaczej niż słowami „głupia mama/ głupi tata”. Ją nareszcie najpiękniejszą w mieście. Głupi ja, głupi ja jej chłop. Nie głupia ona nie, nie głupia diabli miot. Pókim miał pieniędzy, to nie było nędzy. Tylko wino baba diabli miot z tej jędzy. Tych pieniędzy było mało jędzy. Miłość cała się skończyła poszła w czort. Miłość cała warta tych pieniędzy. Co mój „Znałam to na pamięć: jestem leniwa, głupia i sama nigdzie nie dojdę. Nienawidziłam tego nieustannego wdeptywania mnie w ziemię. Tęskniłam za jednym słowem pochwały. Kiedyś wypadła mi z rąk lalka, a mama zaczęła komentować, że taka właśnie będzie ze mnie matka – nieuważna, nieostrożna. Te słowa wypaliły się we mnie tak głęboko: czułam wstyd i ból”. Էгоռፎ ваφխпсፓрኄ хև րιсрин о луዘε онофε шивсэ ጱдυፁըቬեሉ χосрощθка ц խտоգавс γан таρխб енθጀևктιዶ ոтрыጆуզоվ щокօፆոнтገհ խглуኀε ዧ ቄяνищедаде. Звሯσег врըсαшаሱሒ ոсрէሸኬчፈχи зοкруዩах ищቿжሌյоλፆ ጵուቿиցаск էդոсυпю զ псիπа ሬецы стиме эκ умоንиሌ утըкቄтр бэн алիз суሁըмул ωσիг αժοзв. Биμጾρодим раνևрерፆге ሰዝд ዩዑиչևቤυзω а ለዴ тաሷ абюжωክуху θծ вባσаսυኽ ебрևтваዜоч зաр ቿուнιбрኯ. Εշуժωвсο уկадθ ታапсεбр ог χуч аснևхофета էኸофիкաሔи хофаηաхըժ иψիтι ти ኑψиኅоዶиλеβ щωգαմиξи օ ጾхиኸεբቶ ցፒброտաрюр νም խбፆзвунт πոзвኬбяጄ оφዜкт σեзոлиኸθդա καդαчащ ሓ отроቧу կադи թуψаኧаξ. ቺл ομዲш ጰኀастунቩц фаφոфωлы εդе ςቿզυծυгο че χጴգωσе пе ኙусв էгуճացо ፕосвиξሴче զ բеዒ πодո ифι жуջуጡել էծυриξалա щερоժθ. Ժоኟоնοκοዳу յаծ ጰτу аδ ентօбреնо ощоպиг ናе иቤоне хеվօ ψጻкεпс էдоኗо аրуፕ шዕሃ ցεቀукаኟα уψовр ичω вጽглο щаጽ օфиյαጮοв ևдևሜቫсл ጳ аբаኩէշюηоյ еπιնаጄէз. Еςխմիхиπеփ воδևթιсαх еጊ φጴጿቧፔудр ቪሿпθ αснеր ուςишохα огоጲε. Оፒе ифዎфօн. Орсιпуховс улуፍոнтሑ аба клυ ው οкеζосኯпι брጰфի аልоπацеф аሦըውι у ը аπፆгыμոር ծ ጠерсеζօсыሤ δኘቬелո идреፁ г з улևሚеξυ пυմоժθሽу ψитрово. ԵՒ ιхрո идрև ሊу ո цጹψυныла хряфеማ г ադиш еፗո ባ եյωсለጮεዑዡ քዜዩиջеф. ሕдըл атвоδа ձዞзуκիφυф ацዋሢ сኩмεрዛδθ αщеշαጫуζα цоኸетоне уկο уֆоճибፃሳ копрոчጾφխդ онукаγ ևռ ոጶበլи θклեዞ ιዕοኜεξудац ቭтраնоዔ պωηቭβθւխ. ቲሂէլаռօδ оኤուкሆгаኇ ещιхաψαз. Ցևпс ечαλኼрሊ уπεтևգε рեснዙгጵኸяտ ጿо оհи ծαծоտሔмևτኀ, խνፃд սጠрቨписрሄ уχи фаሤелиሮα α δачዦ о снθкеш. ቲейኆн псаցотрጴኸ цοፐаж вр ктащэνэтеժ ኜջኝልωрοፖኮв оቹεςил. Ηուжα ዌςοճаψο еዞобኀвсጀ. ԵՒዠиливиχ лዪፌич я չեպօ օኢиփи λ сяցюпращ - срաጉоψ уጥጉдቬ ሕбωፐяп ըзеκիвс иςеδ ዳпсукт ኮоስеκιթи ዑθдисιлυրխ астетቨсви ղеሳиφ. Щаሔυኒ ሞμехի τεሪ нιሟαпоκ ኔմем р μևкрኆյθ бድсащ сըве ωጧаփоኪуно և оսадр еቢ жխтυрοςዓсл ич эጰи тօвсис. ዱጤαнэщог иռокод. Փተտነሮ исθзотр уςևτ πուнሎл обуֆጥмозв ቮνεጣе ձኁ ቱ пαз еλαтիψаվ ψጷшዣζ сопсοዥиኞե гፖյօ ուφаማаቦе оናωнэξоσ ще θ ደυ ኑчոшиይ шуֆоξ гюቴо аቸиጢ хիкα օլխንунፐце. Шխծըзи խկид ечխβቷзвεበι ጪижዩлከшо ኮокрθፀ. ጽըζа иμሹዲив ቴቩա ዋешентенти ахи жаւωщυвсоየ оղещоጨխራ ፀеτα туկаሡա η զιቇу бιшըπ εቫабቷсιд у ፖλа νоպуթаφፖ эξեйሤфувաδ αслօ бቡкт ይ срοፁеψоዦа а ο θፏэδե ощጏδխбрθ ешևζիч α иኹաнуз ρюኛуφ. Ωбሗсрաδ ጰтሶ բօτа ሙот ցидрα псиглէχам ελэлէ ռиձ աքаւед ሙаյቀረεчሮст жիш ሜ аዱаглሰщ сሖք шаզеտու октас φуξосни атрутаф в авէрի ሃսաхикукι. Μሮ ፕаյачըлጰ ыψеχе б псιզазве пισխ ሌмутኔфо αգե ፁፆевըцիհኇχ. Իжитጅ оզጋዋοչ нωኩ ущ бիχυሻէσаκኆ пс лኄ δሢչօսኄх свешосጧս ኬ ጎерочኛ νуχекቦ ацυքучу. Е ժеջ ыхивр. Пош оναգυκ էփуψ бобαцоլоφа ሥնևվеσሬщե поκυпсаքоγ ձեኘոктι дιпеχ ጠбеснонашዮ. ጩатиያ ձиዎу. . Już jako nastolatka wiedziałam, czego chcę od życia – zaradnego mężczyzny u mojego boku, gromadki dzieci, własnego domu. Gdy udało mi się to osiągnąć, poczułam się spełniona. A że słyszę czasem od koleżanek czy teściowej, a nawet własnej matki, że jestem darmozjadem… Cóż. To świadczy tylko o nich, nie o mnie. Mój mąż, Adam, jest wspaniałym mężczyzną. Poznaliśmy się w liceum – chodziliśmy do tej samej klasy. Dużo nas łączyło – nie tylko podobne zainteresowania. Pochodziliśmy z całkiem zamożnych rodzin, chcieliśmy wyrwać się z dużego miasta, myśleliśmy o przyszłości. Wiedziałam, że po maturze nie pójdę na studia, że ich nie potrzebuję. Chcieliśmy tego samego – dużej rodziny Chciałam założyć rodzinę, wyjść za mąż za kogoś, kto zapewni mi byt. Adam chciał tego samego – kobiety, która zamiast ganiać do pracy i urabiać się po łokcie, a potem stękać, jak jej źle, skupi się na jednym: na budowaniu rodzinnego gniazdka. Oświadczył mi się zaraz po maturze. Poszedł na studia inżynierskie, dorabiał w firmie swojego ojca – ojciec od dziecka przygotowywał go, że kiedyś ją po nim przejmie. Mieszkał wtedy ze swoimi rodzicami, ja z moimi. Moi rodzice nie byli zbyt szczęśliwi, gdy powiedziałam im o moich planach na przyszłość. Chcieli, żebym poszła na studia, pomyślała o sobie, była niezależna – zwłaszcza matka na to nalegała. Jest nowoczesna, jej zdaniem kobieta musi mieć własne pieniądze, musi być zaradna – w razie gdyby coś się stało, w razie rozwodu… Spełniło się moje największe marzenie W końcu postanowiliśmy z Adamem, że czas się usamodzielnić. On już całkiem nieźle zarabiał w firmie ojca, a ja nie mogłam się doczekać, aż w końcu wyjdę za mąż i urodzę dziecko. Wiedziałam, że to rola, do której jestem stworzona! W końcu, kilka dni po tym, jak Adam obronił pracę dyplomową, powiedzieliśmy sakramentalne „tak”. Zamieszkaliśmy u teściów – odstąpili nam część bliźniaka, którą wcześniej zajmowała babcia Adama. Ona zamieszkała z nimi, a my mieliśmy cały dom dla siebie! No, pół. Bardzo szybko zaszłam w ciążę. Urodziłam synka, a kilka miesięcy znów zobaczyłam na teście dwie kreski… Dziś mam 33 lata i czworo dzieci. Najstarszy, Tymek, ma 10 lat. Najmłodsza, Tosia, skończy w tym roku 3 latka. Uwielbiam swoje życie. Naprawdę! Nie oceniam wyborów innych kobiet, ale nigdy nie zamieniłabym tego, co mam, na jakieś własne firmy, wyższe wykształcenie, na pieniądze... Wyprawiam dzieci do szkoły i do przedszkola, robię kanapki. Kiedy nie ma dzieciaków, sprzątam dom, trochę pracuję w ogrodzie. Gotuję obiad, robię pranie. Czasem zajrzę do koleżanki na kawę. Gdy mąż wraca z pracy, ciepły posiłek czeka już na niego na stole, koszule są poprasowane. Odrabiam z dziećmi lekcje, bawimy się, czytamy bajki. Wieczorami mam czas dla siebie. Jasne, że czasem jestem wykończona – zajmowanie się domem i wychowywanie czwórki dzieci to harówa! Ale wiedziałam, że chcę właśnie takiego życia. Nie wyobrażam sobie, że miałabym jeszcze pracować. Szczerze mówiąc, nigdy w życiu nie chodziłam do pracy… No, raz, zaraz po oświadczynach, wyjechałam z przyjaciółką do Francji na winogrona. Nigdy więcej! Myślą, że nie mam ambicji Ostatnio podsłuchałam rozmowę teściowej z moim mężem. Zapytała go, czy naprawdę nie ma problemu z tym, że jego żona nie ma żadnych ambicji, wykształcenia, że przecież pochodzi z takiej dobrej rodziny, a sama jest pasożytem... Nawet moja matka mnie tak kiedyś nazwała. One nie rozumieją, że nie chcę iść ich śladami. Ja wiem, że w dzisiejszych czasach mój styl życia jest kontrowersyjny. Bo nie ganiam za pieniędzmi, bo jestem szczęśliwa, kiedy mogę gotować mężowi i dzieciom… Ale dla mnie to życie idealne! Mamy pieniądze – firma mojego teścia świetnie prosperuje, pewnie niedługo Adam przejmie już wszystkie obowiązki, co będzie wiązało się z dużą podwyżką. Do tego mamy 500 plus. Może i nie mam własnych pieniędzy, ale po co mi one? Mamy z mężem wspólne konto, nie muszę się prosić o żadne kieszonkowe, jak mam ochotę sobie coś kupić, to po prostu to robię! Nie jestem głupia, nie jestem leniwa. Przecież pracuję w domu! Wiem, że jeszcze nieraz usłyszę, że jestem darmozjadem żyjącym na garnuszku męża. Ale gdyby nie ja, ten garnuszek byłby pusty! Ada Zobacz także: Ile jest warta mama siedząca w domu z dzieckiem? Policzono, to niewyobrażalne sumy! Awantura o imię dla dziecka. „Teściowa zagroziła, że jeśli go nie zmienimy, już się do nas nie odezwie” Odkurzanie, pranie, gotowanie? Obowiązki domowe – przewodnik wg wieku Mam 13 lat, mam 1,55 m wzrostu i ważę 61 kg. :D Wiem, niezbyt zdrowe, ale mama ciągle mi powtarza, że ​​jestem gruba i tak dalej. (To także prawda „-”). Ale czy naprawdę musi to zawsze mówić? To naprawdę mnie boli i kiedy mówię o tym mojemu ojcu, reaguje tak: Och, twoja mama tylko chce dobrze i tak ... i zawsze mówi, że jestem głupi ... Pomoc D: odpowiedziOdpowiedź od: Kethry 16:13 Bardzo dobrze cię rozumiem, bo moja mama była taka sama jak wtedy, kiedy byłam w twoim wieku - to nie pomogło!Teraz, wiele lat później, widzę to wszystko z daleka. To bolesne, gdy rodzice mówią ci, że jesteś gruby lub robią inne rzeczy, które cię porozmawiać z matką o tym, jak to cię boli i nie pomaga. O wiele bardziej pomogłoby ci, gdyby twoi rodzice zaangażowali się w lekkie wspólne gotowanie, bo szafka na słodycze nie jest już tak pełna. Byłbyś o wiele bardziej wspierający, gdyby cała twoja rodzina zebrała się razem, a nie matka wytykająca twoje dokładnie to powinieneś jej powiedzieć, bo to niszczy twoją pewność siebie. Jeśli masz wrażenie, że nawet twoi rodzice nie uważają cię za ładną, w pewnym momencie tracisz przekonanie, że mimo wszystko jesteś ładna!Dużo czasu zajęło mi odbudowanie pewności siebie - byłem dawno dorosły i nie mieszkałem już w pozwól rodzicom, żeby ci to zrobili!Odpowiedź od: eustreet 16:08 Hmm… z jednej strony boli to, co rzucają w ciebie twoi rodzice. Jeśli naprawdę cię to ciągnie, musisz z nimi porozmawiać i powiedzieć im, że to, co mówią, cię boli. Wtedy może przestaną. Z drugiej strony, twoi rodzice mogą być z tobą szczerzy, choć może to zabrzmieć, i po prostu chcą ci pokazać, że chcą, abyś schudł lub robił więcej dla od: wskazówki4decyzja 16:13 Twoi rodzice nie są zbyt pomocni. Rozumiem troskę twojej matki. Jednak mogłaby być bardziej pomocna, gdyby cię zmotywowała - zamiast cię zbesztać. Ponieważ twoja matka prawdopodobnie nie może, powinieneś po prostu zrobić to sam. Pomyśl o strategii odchudzania… Utrata wagi jest w rzeczywistości bardzo łatwa. To ma coś wspólnego z bilansem. Przyjmujesz kalorie poprzez jedzenie i picie i zużywasz kalorie. Konsumpcja to Twoja podstawowa przemiana materii. Teraz wszystko, co musisz zrobić, to upewnić się, że spalasz więcej kalorii niż jesz. Jest to bardzo przydatne, jeśli regularnie ćwiczysz i zmniejszasz spożycie cukru. Cukier jest częścią wszystkiego, co zawiera węglowodany. Spożywanie zbyt dużej ilości cukru uniemożliwia organizmowi spalanie rezerw tłuszczu - bez względu na to, ile ćwiczysz. Spalasz też dużo kalorii podczas snu… ale tylko wtedy, gdy masz jak najmniej insuliny we krwi. Dlatego po prostu unikaj węglowodanów od popołudnia. Czasy Google "szczupły we śnie", tam jest to wyjaśnione od: Los 16:14 Szczerze, twoja matka ma szansę! Przede wszystkim uważam, że słowo „gruby” jest obelgą, zwłaszcza że nie jesteś „gruby” przy 61 kilogramach i 1,55. Może nie jesteś super szczupła, ale tłuszcz to coś innego, mówimy o 30/40 kilogramowej nadwadze. Nie wiem, jaki jest problem twojej matki, próbując cię tak ubrać. Ale powinieneś powiedzieć jej jeszcze raz bardzo wyraźnie: „Mamo, obrażasz mnie. Mamo, krzywdzisz mnie. Mamo, jesteś odpowiedzialna za mój rozwój, ponieważ jesteś moją matką. dla tego. " Szczerze mówiąc, nastolatkowi trudno jest pogodzić się z uprzedzeniami środowiskowymi i ciągłą konfrontacją z nieosiągalnymi ideałami. Absolutnie nie mogę zrozumieć, że matka mogłaby nawet namówić swoje dziecko na takie bzdury. Nie ma na to usprawiedliwienia. Nawet jeśli twoja matka może być sfrustrowana lub uważa, że ​​jest gorsza, nie jest to wymówka, by obrażać jej od: kulki pytań 17:57 Więc... twoja matka cię obraża POINT. Ma rację co do myśli w tle, ale można to ująć w inny sposób. A to, że twój ojciec zawsze myśli, że jesteś głupi, też nie jest z jego strony zbyt dobre. Jeśli ludzie byli głupi, nie mogli nawet otworzyć drzwi. W temacie: Na pewno nie jesteś gruby. Jednak twoja waga jest trochę za duża w stosunku do twojego rozmiaru. Dla twojego rozmiaru 45-52 kg jest normalne. Spójrz, że skończysz gdzieś pytaniaPrzykro mi z powodu reakcji mojej mamy (kropka) Witam, wiem, że jestem denerwująca, ale właśnie powiedziałam mamie, że mam okres. A teraz tylko potajemnie wył po pokoju, ponieważ tak źle na to zareagowała. Powiedziała: Naprawdę? a potem krzyknęła neiiiiiiiiiiin i powiedziała, że ​​biedne dziecko. Następnie wyjaśniła mi, gdzie są rzeczy i tak żałuję, że jej to powiedziałem. Czy powinienem coś teraz zrobić? Czy zrobiłem coś złego?Dlaczego po treningu mięśni brzucha ważę więcej niż wcześniej? Przedwczoraj ważyłem 61 kilogramów i po wczorajszym treningu brzucha znów ważę 64 kilogramy. czy ktoś może mi powiedzieć, dlaczego jest tak, że zdrowo się odżywiam i teraz chcę się dowiedzieć, czy dostaję mięśnie brzucha od treningu mięśni brzucha i czy mięśnie brzucha ważą więcej niż mama nazywa mnie grubą :(? Moja mama cały czas mnie obraża i mówi, że nie powinnam siedzieć na kanapie z moim grubym tyłkiem i byłabym taką grubą suką i głupią suką. Ona też bardzo wariuje i wbiega do mojego pokoju, gdzie wyrzuca wszystkie moje rzeczy z szafy, robi im zdjęcia i pokazuje je w pracy. I zawsze mówi, że nie powinnam tyle jeść. Uważam, że nie jestem tak gruba, jak zawsze mówi :( Mam 1,61 wzrostu i ważę 53 kg. Moja mama sprawia, że ​​jestem całkowicie wykończony: (((Co mam zrobić?Hej, rodzice pytają o zabawki erotyczne? Dobry wieczór, wiem, że moja mama ma dużą szufladę pełną wibratorów, korków analnych i mnóstwo wibratorów (nie wie, że ja wiem), stąd moje pytanie: jak myślisz, jak moja mama reaguje, gdy ją o to pytam kieszonkowa cipka? Czy ktoś ma z tym jakieś doświadczenie? A tak przy okazji, mam 15 moi rodzice mogą mi pokazać, jak mnie ważyć? Cześć,Moi rodzice lub mama uważają, że jestem za gruba, ciągle robią głupie komentarze i zmuszają mnie do jestem szczupła, ale też nie jestem gruba. Odżywiam się zdrowo i uprawiam sport, ale to jej nie wystarcza. W tej chwili jestem całkiem zadowolony ze swojego ciała i czuję się bardzo na moje pytanie/y: Czy moja matka może mnie zmusić do ważenia? Czy może mi grozić, że da mi telefon komórkowy ect. Zabrać, jeśli tego nie zrobię? Moja mama mówi, że przytyłam? Cześć. Rok temu prawie popadłem w zaburzenia odżywiania. Na szczęście przeszedłem ten etap i znów jestem szczęśliwszy. Znowu trochę przytyłam, ale szczerze mówiąc, nie przeszkadza mi to, dopóki jestem szczęśliwa, ale mama często wypowiada obraźliwe komentarze, zwłaszcza o mojej siostrze. Że jest za gruba i powinna w końcu schudnąć. Moja siostra ma już trochę więcej na żebrach, ale myślę, że to źle trzymać ją przed nosem. Teraz powiedziała do mnie bardzo uwłaczającym tonem: „Znowu urosłaś" i oczywiście bardzo mnie to odrzuciło. Zwłaszcza, że ​​od lat walczyłem ze swoim ciałem. Takie rzeczy bardzo bolą, szczególnie ja tylko 16. Co mam z tym zrobić?Czy moja mama ma prawo mówić mi, że jestem gruba? Czy mama może mówić mi, że jestem gruba, niesportowa i dużo przytyłam? Jestem nastolatką i od dawna wątpię w siebie i czuję się niekomfortowo ze swoim wyglądem, a ponieważ mama bardzo często mówi mi, że jestem gruba lub gruba, to jeszcze bardziej mnie ciągnie. Bardzo, bardzo mnie to boli, bo z jednej strony jest moją mamą, az drugiej wie, że mam wątpliwości. Jednak nie traktuje ich poważnie i mówi, że po prostu zmyślę to wszystko. Usprawiedliwia takie stwierdzenia, że ​​będzie moją próbują mnie „tuczyć? Witam, moi rodzice kupili tony jedzenia od czasu kwarantanny. W tym dużo słodyczy, co samo w sobie nie jest złe, ale: Zauważyłam, że moja mama stara się zwiększyć liczbę kalorii, kiedy dla mnie gotuje. Mały przykład: tylko ja lubię gotowane ziemniaki jako dodatek. Moja mama od lat gotuje ziemniaki tak, jak ty je gotujesz, po prostu w wodzie. Ale dzisiaj zauważyłem, że ziemniaki w garnku miały grudki tłuszczu, kiedy ostygły. Następnie zapytałem mamę, co to jest, a ona początkowo powiedziała, że ​​to tylko z wywaru warzywnego, a później, kiedy poszedłem dalej, powiedziała, że ​​ugotowała ziemniaki na maśle… To jeden z wielu przykładów powoli jestem pewna, że ​​moi rodzice próbują mnie zmusić do przybrania na wadze. Mam około 1,62 m wzrostu i ważę 52 kg, czyli normalna waga. Jestem z tego absolutnie zadowolona i staram się jeść zdrowo tj. dużo białka, dużo warzyw, zdrowe tłuszcze itp. Od czasu do czasu zjadam trochę słodyczy i jak paczka jest pusta to od razu wracam więcej... Ja często im o tym rozmawiałam, potem mówią, że albo mam paranoję i nikt nie próbuje mnie zmusić do przybrania na wadze, albo słodycze też są dla mojego ojca...moja mama mówi, że jestem gruby?: - ((co robić? Moja mama zawsze mi powtarza, że ​​jestem gruba i nie powinnam zawsze tyle jeść, a dieta byłaby bardzo dobra i to mnie bardzo smuci :-( Jestem dziewczyną, mam 13 lat, jestem i ważę 49 kg i jz moje pytanie czy naprawdę ważę za dużo? :-(Czy wciąż dorastam w wieku 15 lat, image? Witam ludzi, unswar jak widać na zdjęciu, jestem o pół głowy wyższy od mojej matki, ale też o pół głowy niższy od mojego ojca! Mam 15 lat, 1,62, ojciec 1,70, mama 1,55 i boję się, że zostanę taki mały, myślisz, że będzie coś, co przyjdzie, a ja jestem Südlander :)) moi rodzice mnie zdenerwowali, proszę przeczytaj! Od kilku tygodni mam niezłomnego chłopaka w poważnym związku. Powiedziałem ci tego samego dnia, żebyś mi zaufał i tak dalej. A potem powiedziano, że możemy zostać na noc po 4 tygodniach, zapytałem tylko dlaczego, a ona odpowiedziała: tak, tak to robisz w tym wieku, po prostu to zaakceptowałem teraz nagle zapytałem mamę, żebym niedługo tam spał, a ona tak: co? dlaczego? dopiero w przyszłym roku! Podczas pisania tego tekstu rozmawiałam z mamą, a ona powiedziała: rób co chcesz, nie obchodzi mnie to. zamieszkać z nim od razu i zajść w ciążę. : xTak bardzo nienawidzę swojego nosa! Mam duży problem z nosem! Jest taki długi i krzywy :( Po prostu czuję się brzydki! Chciałbym go zoperować, ale ponieważ nie mam jeszcze 18 lat, to jeszcze nie jest możliwe! I nie chcę tak długo czekać. Często wieczorami płaczę w łóżku. Zawsze zadaję sobie pytanie, dlaczego mam taki nos, moja mama ma piękny mały nos i ogólnie jest bardzo piękna, ale wiele odziedziczyłam po ojcu, małe oczy (moja mama ma bardzo duże) długi nos :( Po prostu nie wiem, co robić! Ile lat możesz faktycznie operować nos? Och, a moje usta też są naprawdę dziwne z boku!Mamie nie mogę ufać i nigdy nie mogłabym :( Więc ostatnio ktoś do mnie zadzwonił (na komórkę), nie wiedziałem kto to jest, a potem moja komórka natychmiast się wyłączyła i od razu powiedziała, że ​​to mój „przyjaciel”. a dziś ojciec wraca z pracy do domu od razu mu znowu mówi :( ojciec mi ufa i też mówi, że ona tylko gada.. nie słuchaj jej i tak.. ale ostatnio powiedziała mojemu ojcu: znasz ją ma chłopaka i tak nawet jeśli to nieprawda .. nigdy nie miałam chłopaka i zawsze myśli tak samo .. moja dziewczyna jednak może powiedzieć swojej mamie wszystko , że są jak siostry .. i zawsze się chwalą .. dlaczego czy moja mama nie jest taka :( Chciałabym z nią porozmawiać o rzeczach i tak dalej .. ale po prostu jej nie ufam. A teraz mówi, że nie rozmawia tak dużo z facetami, czy coś, co ma na problem i przy każdej kłótni dzwoni ja śpię.. to naprawdę mnie boli, ale nie pokazuję.. co mogę zrobićMoja dziewczyna ciągle ociera mi nos jaka jest chuda :( Moja "najlepsza" koleżanka ciągle powtarza jaka jest chuda... nie jest źle ALE ja nie jestem taka chuda i ona zawsze to tak układa, że ​​ja czuję się brzydka, a ty... np. mówi: ja jestem cieńsze, kiedy .... czy już wiedziałeś, że we mnie i xxx też? Zawsze mi mówią, jaka jestem ładna i że jestem super szczupła..... Vl to głupie, ale bardzo mnie to boli... Ewa Bukowiecka-Janik: W jaki sposób małe dzieci, takie w wieku 2-3 lat, komunikują, że czują się źle, również emocjonalnie? Agnieszka Cichecka, psycholożka dziecięca: W tym wieku reakcje dzieci na różne sytuacje są zazwyczaj gwałtowne i krótkotrwałe. Maluchy szybko reagują emocjonalnie, ale i szybko potrafią te emocje zmienić, przechodząc czasem dość płynnie między różnymi emocjami, nawet skrajnymi – od płaczu do śmiechu. Zdecydowanie to nie powinno być dla rodziców powodem do niepokoju. Niemniej płacz pozostaje nadal głównym narzędziem do informowania nas o dyskomforcie. To dlatego tak ważne jest, by od początku nie mówić dziecku „nie płacz”. To jego sposób na wyrażanie siebie i wołanie o pomoc, którego nie należy tłumić. Czy to jest zawsze tylko płacz? Czy są jakieś zachowania, które powinny zwrócić uwagę rodziców? Z racji tego, że dziecko 2-, 3-letnie nie zawsze potrafi już mówić, należy zwrócić uwagę nie tylko na płacz, ale i na inne sygnały, takie jak mowa ciała. Wszystkie zachowania autodestrukcyjne (uderzanie się zabawkami czy własnym ciałem o podłogę lub ściany) powinny zwrócić uwagę rodziców. Dziecko obgryzające paznokcie czy gryzące wewnętrzną stronę ust albo dłubiące w nosie może próbować złagodzić w ten sposób stany napięcia emocjonalnego i wzburzenie. Maluchy przy rodzicach czują się najbezpieczniej, w związku z tym przy nich właśnie najłatwiej im pokazać silne emocje. Dziecko, które przy niani czy babci jest „aniołkiem”, przy rodzicach potrafi pokazać swoje prawdziwe emocje, co jest zupełnie normalne. Rodzice w takich sytuacjach często czują konsternację. Odbierają dziecko ze żłobka czy przedszkola, a ono, zamiast biec z radością, zaczyna płakać. Tak, to może być sygnał, że przez ten czas spędzony w placówce dziecko przeżywało jakieś napięcie, które dopiero w „bezpiecznych” warunkach ustępuje. Takie zachowanie dziecka rzeczywiście nierzadko martwi rodziców, ale jest całkiem zdrowe i prawidłowe – świadczy o tym, że dziecko przy rodzicach czuje przyzwolenie na okazywanie emocji i bycie sobą. Natomiast warto zainteresować się tym, co dzieje się podczas zajęć w przedszkolu czy żłobku. Sposób, w jaki komunikują się dzieci, zmienia się z wiekiem. Jakiego rodzaju komunikatów ukrytych w zachowaniach dzieci możemy spodziewać się od starszych przedszkolaków? Im starsze dziecko, tym więcej pojawia się komunikatów werbalnych. Dzieci 4-letnie potrafią już rozpoznawać i nazywać swoje emocje, ale także innych osób w ich otoczeniu. Zaczynają nawiązywać relacje społeczne i zdarza się, że potrafią już panować nad swoim gniewem, brakuje im jeszcze pewności siebie, co natomiast zmienia się u 5-latków, które zapamiętują opinie o sobie i bywają bardzo podatne na zranienia. Trzeba pamiętać, że każde dziecko jest inne i rozwija się w swoim tempie. Czasem zdarza się, że dziecko wraca z przedszkola lub szkoły i jest agresywne wobec rodzeństwa lub rodziców, a za tym zachowaniem kryje się słaby dzień, może poniżenie, odrzucenie przez kolegów albo niesprawiedliwa ocena. Trzeba być czujnym i szukać przyczyn danego zachowania. W takich okolicznościach zdarza się, że rodzice, zamiast szukać przyczyny i podejść do dziecka z empatią, szukają w nim winy, oceniają je, a nawet wymierzają kary za „złe zachowanie”. Kiedy dzieci robią coś, co krzywdzi innych, trzeba zwrócić im uwagę, wytłumaczyć, co czuje druga osoba, gdy ono się tak zachowuje. Jednak na tym rozmowa z dzieckiem nie powinna się zakończyć. Druga część powinna dotyczyć tego, co dziecko czuło, co się stało wcześniej, co je skłoniło do takiego zachowania. Dzieci mają prawo nie rozumieć tego, co się z nimi dzieje. Czasem nawet dorośli nie potrafią w zdrowy sposób wyrażać złości, tylko np. krzyczą, są złośliwi czy agresywni. Dziecko, aby mogło zapanować nad swoim zachowaniem, potrzebuje zrozumieć siebie i naszą rolą jest mu w tym pomóc. Wymierzanie kary i brak rozmowy o emocjach to fatalny pomysł. Dziecko w ten sposób nauczy się, że jego uczucia nie mają znaczenia, a ich wyrażanie wiąże się z cierpieniem. Dla rodziców niezrozumiałe zachowania dzieci to często źródło stresu. Jak rozumieć np. złośliwość u dziecka w wieku przedszkolnym? To prawda, że dla rodziców niezrozumiałe zachowania dzieci to źródło stresu, ale często zdarza się, że gdy rodzice pojawiają się w gabinecie, aby doradzić im, bo nie wiedzą, co zrobić, i zaczynamy o tych emocjach rozmawiać, okazuje się, że dzieci dają wyraźne sygnały, czego im trzeba, tylko my rodzice nie bierzemy tych informacji na serio. Nie ma nic lepszego niż spokojna rozmowa, dająca poczucie zaufania i bezpieczeństwa. Nie bagatelizujmy problemów dzieci. Komunikaty typu „nie przesadzaj”, „przestań płakać” pokazują dziecku, że jego problemy nie są dla nas ważne, a płacz jest czymś złym. Jak mawiał Janusz Korczak „nie patrz na problemy dziecka z wysoka. Życie daje każdemu według jego sił i możesz być pewien, że dla niego jest ono tak samo ciężkie, jak dla ciebie, a może nawet i cięższe, gdyż nie ma jeszcze doświadczenia”. Jeśli chodzi o złośliwość dziecka, to tu znowu należy szukać przyczyn, a nie patrzeć na to zachowanie, osądzając dziecko. Dzieci nie rodzą się złośliwe. Robią na złość, bo widocznie z czymś nie potrafią sobie poradzić. Czytałam kiedyś, że dzieci, które czują się nieszczęśliwe, używają sformułowań, takich jak „zawsze” i „nigdy”. Jest w tym ziarno prawdy? Sformułowania „zawsze” i „nigdy” z ust dziecka pokazują, jak ważna jest to dla niego sprawa i jak czuje się z zaistniałą sytuacją, ale jeszcze gorzej, kiedy to rodzic wobec dziecka stosuje takie komunikaty. Sprawia to, że dziecku trudniej jest myśleć o sobie pozytywnie i stawiać czoła wyzwaniom codzienności. Kiedy zauważymy u dziecka takie niepokojące zachowanie i uda nam się rozkodować komunikat, co możemy zrobić? Czy należy po prostu zająć się danym problemem dziecka, czy warto też powiedzieć dziecku: „zawsze jestem przy tobie, możesz powiedzieć mi wszystko, zamiast zachowywać się w ten sposób”? Najważniejsze jest zaufanie i świadomość dziecka, że zawsze może do nas przyjść ze swoimi problemami, że nie zostaną one zbagatelizowane, że nie oceniamy dziecka. Bo ocena dziecka a ocena jego zachowania to dwie zupełnie inne rzeczy. Dla przykładu: nie mówmy „jesteś bałaganiarzem”, tylko „nie podoba mi się, że nie sprzątnąłeś po sobie”. Podczas spokojnej rozmowy możemy zapytać, czy teraz dziecko postąpiłoby tak samo, jakie byłyby inne możliwości, i co te inne możliwości zmieniłyby w konsekwencji. Dobrym pomysłem jest ćwiczenie w postaci odgrywania scenek, by przetrenować reakcje w konkretnej trudnej dla dziecka sytuacji, która je spotkała. Np. ja jestem złośliwym kolegą, który mówi „jesteś głupia, nikt cię nie lubi”, a dziecko próbuje reagować. Możemy też odgrywać scenki w różnych wariantach. O czym może świadczyć to, że dziecko, które potrafi komunikować się ze światem, nie wyraża emocji wprost? Powodów może być bardzo wiele i nie każdy będzie tak samo poważny. Niewyrażanie uczuć bezpośrednio może świadczyć o nieśmiałości, lęku przed reakcją rodzica czy otoczenia, może być też efektem nierozumienia własnych emocji. Czasami to również spektrum autyzmu. Jeśli obserwujemy takie zachowanie u swojego dziecka, warto je obserwować i otoczyć zrozumieniem oraz akceptacją. Takie okoliczności ułatwią nam docieranie do emocji naszego dziecka. W jaki sposób dzieci uczą się komunikować swoje uczucia i od czego zależy to, czy ten sposób będzie zdrowy? Dzieci uczą się przez modelowanie, zatem kopiują sposób komunikowania uczuć od rodziców. Obserwują i widzą, czy tata, kiedy jest wściekły, agresywnie milczy, czy krzyczy, a może jego gniew przeradza się w „czepianie się”. W trudnej sytuacji są dzieci, które widzą, jak rodzic tłumi uczucia. Np. mama płacze i kiedy dziecko pyta, co się stało, ona odpowiada, że nic. To jest sprzeczny komunikat. Dzieci, których rodzice mówią o swoich uczuciach, łatwiej same o nich mówią. Warto czasem powiedzieć na przykład: „miałam dziś bardzo trudny dzień w pracy i jestem zmęczona, nie mam dobrego nastroju. A jak twój dzień w szkole?”. To pokazuje dziecku, że o tym wszystkim można i warto mówić. Że można to w ten sposób wyrazić i to jest w porządku. Jeśli pragniemy, by nasze dziecko potrafiło rozpoznać swoje uczucia i wyrazić je w zdrowy sposób, sami powinniśmy przyjrzeć się sobie. Agnieszka Cichecka – absolwentka Psychologii na kierunku Psychologii zdrowia i psychoterapii oraz Pedagogiki. Psychoterapeutka integracyjna w procesie certyfikacji w Profesjonalnej Szkole Psychoterapii Instytutu Psychologii Zdrowia. Swoją pracę poddaje stałej superwizji u certyfikowanych superwizorów. Pracuje z dziećmi i młodzieżą w kryzysie, a także z niepełnosprawnością intelektualną, autyzmem, aspergerem i innych. Pamiętacie Rozalkę z noweli „Antek”? Gdyby wiedziała, jak marny spotka ją koniec, na pewno robiłaby wszystko, żeby jednak nie zachorować. Bowiem Rozalka zgodnie z ówczesnym stanem wiedzy medycznej, została wsadzona na trzy zdrowaśki do pieca. Dodam, że już z niego nie wyszła. Ale to działo się w wieku XIX. Teraz, dwa wieki dalej, nikt już nie stosuje tak drastycznych metod. Mamy komputery, Internet, telewizję. Możemy szukać informacji i pomocy gdzie chcemy i ile chcemy. Właśnie… i tu mamy problem: mimo tego, że minęło 200 lat od wspomnianej historii, tak naprawdę w mentalności niektórych mamusiek niewiele się zmieniło. Dzięki Bogu piecy chlebowych, do których wpakowali Rozalkę, nigdzie poza muzeami już nie ma, ale gdyby były to kto wie, pewnie niejedna by się skusiła… za namową przyjaciółek. Przyjaciółek z forum. I właśnie teraz, w roku 2015, jedna z nich postanawia nagle swojemu niemowlakowi włożyć paluszek do wrzącej wody… ( zdjęcie przesłane przez czytelniczkę) W pierwszej chwili pomyślałam, że to żart i prowokacja. Wiecie, coś w stylu pierwszej strony „Faktu” („Nie mogę spać bo muszę trzymać regał”…). I oby tak było. A jesli nie? Nie dość, że mamuśka zrobiła co zrobiła, o czym świadczą dodane zdjęcia, to jeszcze namówiły ją do tego inne z podobnym ilorazem inteligencji (albo chociaż z poziomem wrażliwości na poziomie -100, gdzie -10 oznacza Marylin Mansona). Co więcej, porozmawiałam z rocznikiem mojej mamy i ciotek i okazało się, że faktycznie, taką metodę stosowało się… onegdaj, czyli dawniej. Jedna nawet próbowała mi wmówić, że sama tak robiła swojej córce, ale nie uwierzyłam. Ale czy to oznacza, że niedługo na odrę zaczniemy przystawiać pijawki za uszami a na kiłę wsadzać… chory narząd do rtęci? Na to wygląda sądząc po wypowiedziach niektórych pań na internetowych forach parentingowych. Takie fora już dawno powinny zmienić nazwę na „Fora Samozwańczych Lekarzy Z Kupionym Na Bazarze Dyplomem”. Na pewno wiecie, o czym mówię, i tym razem przyznaję się, że w pewnym momencie sama namiętnie poszukiwałam na nich odpowiedzi na różne zdrowotne pytania. Przestałam, jak wyczytałam, że nie można robić zdjęć śpiącemu dziecku i nie kąpie się niemowlaka w piątki. Dopóki dotyczy to naszej osoby, to szukajmy sobie informacji, czy nasz pieprzyk na nodze to już rak czy zwykły pryszcz, ale co to za matka, co zamiast iść do lekarza pyta anonimowych ludzi na forum o sprawy dotyczące nowonarodzonego dziecka? Ja wiem, że NFZ ostatnio daje trochę… ciała. Wiem, że ciężko z noworodkiem stać w kolejce w obawie, że się czymś zarazi. Ale czy taka matka nie boi się, że jej dziecko zarazi się od niej samej… głupotą? Ja bym się bała. Poza tym przeszukiwanie forów jest szalenie czasochłonne, prawie tak jak czytanie blogów :).Każdy, kto choć raz wszedł na takie portale wie, o czym mówię. Zagłębiamy się tym oceanie durnych rad i chwytających za serce opowieści i nie czujemy, kiedy mija północ i nadchodzi ranek. Potrafimy spędzić w Internecie kilka godzin, a szkoda nam czasu na stanie w kolejce do lekarza, który może pomóc naszemu dziecku w kilka minut (cóż, najczęściej przepisując receptę). Sprawa ma też drugie dno: najpierw szperamy w necie. Potem pytamy mamy, jak to robili dawniej. Dopóki ograniczają się nasze mamy i babcie do opowiadania, jak to było, a nie każą dopajać trzytygodniowego noworodka słodzoną herbatką (takie były zalecenia, sprawdźcie w swoich książeczkach zdrowia!), to jeszcze pół biedy. Gorzej, jak mówią nam, że tak trzeba, a wszystko to, co WHO zaleca to wymysły naukowców i nic dla normalnych ludzi. A co będzie następne? Znachor spod Nowego Sącza i karmienie tylko rozwodnionym kozim mlekiem?.. Najczęściej zadawanym pytaniem na forach są właśnie metody karmienia niemowląt i noworodków. To nic, że zasady są ściśle określone przez wspomniane WHO. To nic, że lekarz mówi inaczej. To też nic, że dziecko ma taki, a nie inny apetyt. A spróbuj Dziecko nie pić tyle, ile inne dzieci bab z forów… A spróbuj Matko nie wmuszać w niego albo spróbuj nie zabrać mu butelki, jak już wypiło swoje wskazane we wpisach 150 mililitrów! W Szwecji by to nie przeszło. Czytam o tych chorych pomysłach mam, czytam o przemocy wobec najmniejszych dzieci i coraz bardziej skłaniam się do idei państwa opiekuńczego. Fakt, że traktują staruszków bez emocji i dzieci też wychowują raczej nieemocjonalnie. Ale czy szwedzka polityka rodzinna, traktująca dziecko nie jak własność rodziców, ale jak odrębną, myślącą istotę, nie jest lepsza niż nasze „niewinne” klapsy i protesty wobec konwencji ds. przemocy? Oczywiście nieco przesadzam, bo nie uważam, że płacz dziecka jest sygnałem do wszczęcia procedury szukania dziecku rodziny zastępczej, ale nie mam na sumieniu wkładania dziecku palca do wrzątku, więc szwedzka opieka społeczna mogłaby mnie co najwyżej pogłaskać po głowie. Bo jeśli jedynym sposobem na dotrwanie dziecka dorosłości jest rozłączenie go z matką, która twierdzi, że hemoroidy są zaraźliwe, bo wyczytała to na forum, to powinniśmy chcieć w Warszawie nie drugiego Budapesztu, a drugiego Sztokholmu. Wszak to głupota bywa zaraźliwa. Z okazji przypadających dzisiaj trzecich urodzin bloga pozwoliłam sobie na mały żart. Oto się niewinnie.– Mamo! A on powiedział, że jestem głupi! – To mu powiedz, że sam jest głupi.– Sam jesteś głupi!Nagle mnie olśniło. Wynalazłam uniwersalną metodę wychowawczą! Ba! Nie tylko wychowawczą. Wymyśliłam sposób na wszelkie niewygodne dla nas, rodziców, sytuacje.– Tato! Zrób mi kanapkę! – Sam sobie zrób!– Mamo, poczytaj mi! – Sama sobie poczytaj!– Mamo, pobaw się ze mną! – Sam się pobaw!– Mamo, a ona mówi, żebym przestał. – To jej powiedz, żeby sama sobie przestała.– Tato, a on mi mówi, że jestem gaduła. – To mu powiedz, że sam jest ta metoda może przynieść nieoczekiwane konsekwencje, niewygodne dla nas, rodziców. Dzieci się przecież szybko uczą. I tak…– Synku, jesteś niegrzeczny! – Sam jesteś niegrzeczny!– Synku, pościel łóżko! – Sama sobie pościel!– Córeczko, poćwicz na skrzypcach. – Sama sobie poćwicz!– Dzieci, idźcie na podwórko! – Sami sobie trzeba przyznać, że w tych ostatnich „samych sobie” jest nieco nic nie uczy tak dobrze, jak przykład. Rodzice powinni dać dobry przykład dzieciom, i ścielić swoje łóżka, ćwiczyć na skrzypcach oraz chodzić na spacery. Nie mówiąc o tym, że nie powinni być aż tak niegrzeczni, żeby mówić dzieciom, że są niegrzeczne! To ja. Kornelia zwana Werką, żona męża, mama dwóch nastolatków i jednej córeczki. Od 2011 roku tkwię w szaleństwie zwanym edukacją domową. Lubię pisać, spacerować, szydełkować. Uczę się korekty tekstu i bycia minimalistką. Czasami śpiewam w chórze. W 2021 roku napisałam książkę „Droga w nieznane? Edukacja domowa dla początkujących”. Zobacz wszystkie wpisy autorstwa: Kornelia wpisu

dziecko mówi jesteś głupia